ที่มาของ VLOG Episode นี้เกิดขึ้นจากความเบื่อหน่ายของ “โต ติงต๊อง” ที่มักถูกถ่ายรูปเวลาเลือกซื้อสินค้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งสินค้างานเสียงมืออาชีพจะโดนบ่อยเป็นพิเศษ
ก่อนที่ “โต ติงต๊อง” ตัดสินใจทำ VLOG Episode นี้ บอกเลยว่าลุ้นไปเสียวไปว่าจะโดนรุมด่าเพราะแสดงความเห็นต่างแก่วิถีประชาเก่าแก่ของสังคมไทยหรือไม่
การบ่นตัวเองของ “โต ติงต๊อง” ในครั้งนี้ เกิดขึ้นจากสถานการณ์ทำงานยอดแย่ ซึ่งส่วนตัวเชื่อว่าถ้าหลายคนเห็นช่องในสัญญาว่าจ้างให้ถอยได้โดยไม่เสียอะไรก็คงถอยเป็นแน่ แต่จากประสบการณ์ส่วนตัวการคิดว่า “ถ้าขาดกูไป
เวลาทำ VLOG แต่ละตอนออกมา “โต ติงต๊อง” จะไปรู้ได้ยังไงว่ามันจะสร้างอิทธิพลกับชีวิตคนอื่นมากขนาดไหน อย่างกรณีนี้ก็เช่นกันเพราะมีคนถึงกับเอา VLOG
สมัยที่ “โต ติงต๊อง” เริ่มทำงานเป็นลูกจ้าง Part-Time ใหม่ ๆ เมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว
ถ้าคุณเคยศึกษาหรือเข้าเรียนหลักสูตรบริหารธุรกิจจะต้องผ่านหูผ่านตาเรื่องการจัดการปัญหาและควบคุมความเสียหายมาบ้าง เพราะค่านิยมที่ว่า “อย่าเพิ่งหาตัวคนผิดหรือรับผิดชอบ ให้ร่วมใจกันแก้ไขปัญหาก่อน” มันช่างติดตราตรึงใจจน “โต ติงต๊อง” นำมาใช้กับธุรกิจของตัวเองอยู่หลายครั้ง
“โต ติงต๊อง” ยังจำได้ดีถึงคำสอนของพ่อแม่ที่มีต่อความขัดแย้ง ไม่ใช่เป็นเพราะคำสอนนั้นเป็นความจริงแต่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงต่างหาก เพราะการหลีกเลี่ยงความขัดแย้งเพื่อลดการกระทบกระทั่งกับอีกฝ่ายไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้อง แต่การแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาและพร้อมแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ร่วมกันต่างหากที่เป็นตัวขับเคลื่อนให้เกิดความก้าวหน้า
เมื่อต้องสร้างสินค้า, ชิ้นงาน หรือผลลัพธ์สำหรับงานมืออาชีพ หนึ่งในความต้องการอันดับต้น ๆ คือ Consistency (ความคงที่)
วลีที่ว่า “อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไป” เป็นทัศนคติที่นายจ้างแสดงออกให้ลูกจ้างเห็นเป็นประจำอย่างแนบเนียน แม้ไม่พูดเป็นวาจาหรือพิมพ์เป็นข้อความ เวลามีความเห็นต่างหรือขัดแย้งเกิดขึ้นมักสัมผัสได้เสมอ แม้จะฟังแล้วรู้สึกบั่นทอน, ผิดหวัง
สมัยที่ “โต ติงต๊อง” เริ่มทำงานใหม่ ๆ คำว่า “เป็นเจ้านายตนเอง” และ
ต่อจากนี้ “โต ติงต๊อง” จะไม่เป็นตัวกลางแนะนำลูกจ้างให้นายจ้างอีกแล้ว เพราะจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน VLOG ตอนนี้ทำให้รู้สึกผิดเหลือเกิน… เข้าใจนะว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนทัศนคติของคนแต่ละรุ่นจึงไม่เหมือนกัน
สำหรับการเข้าสู่ตอนที่ 600 ของ VLOG “โต ติงต๊อง” รู้สึกได้ถึงความแตกต่างเมื่อเทียบกับครั้งอื่น ๆ